Net als miljoenen anderen pretendeer ik verstand van voetbal te hebben. Met een geheel eigen kijk op hét spelletje. Jarenlang stond ik zelf op het veld, in het hart van de verdediging onder trainers die er verstand van (zouden moeten) hebben, en jarenlang speelde ik gewoon met een laatste man achter me.

Ook ik speelde jarenlang op één lijn, met knijpende backs om mijn gebrek aan pure snelheid te compenseren, maar het liefst speelde ik met Kees of Basje meters achter me. Bij Volharding, vol de duels aangaand, met slidings, kopduels en verdedigende knipscharen. Of, als de laatste man dan toch een keer voor me stond, lekker een stap vooruit makend om die op zijn goal beluste aanvaller simpel buitenspel te zetten.

Hoe kan het dan dat ik praktisch alle elftallen anno 2019, zowel in het prof- als het amateurvoetbal, zelfs als ze tegen sterkere elftallen spelen, lekker op één lijn zie verdedigen? Met centrumverdedigers die nooit iemand buitenspel zetten, elkaar amper rugdekking geven en, erger nog in mijn ogen, bij elke hoge bal eruit worden gelopen. Hebben ze geen inzicht?

Ach, weet je wat het is: de trainer van nu wil lekker opbouwen, positiespel spelen tot ze een ons wegen en praten tegen spelers, voetballers die blij zijn dat ze een bal simpel bij elkaar in de voeten kunnen spelen, over looplijnen en weet ik wat voor moeilijk tactisch geleuter meer. Het is heel simpel: kijk naar je spelersmateriaal en pas daar je speelstijl op aan. Niet andersom. Maak het niet te moeilijk, zorg voor de juiste man op de juiste plek, een fanatieke sfeer en een puike conditie. En kijk naar je eigen en (niet vergeten, best belangrijk!) je tegenstander. Ik geloof niet in één tactiek: de ene keer speel je met twee spitsen en de andere keer met drie. Afhankelijk van de talenten van je ploegen en die van de tegenstander.

De E2 van Volharding won onder mijn hoede een keer een toernooi in de finale tegen de E1 van het veel sterkere Beers door in een kuipje te voetballen. Tactische uitleg: vijf man op een kromme lijn dicht voor de eigen goal en 2×12 minuten lang alle ballen naar voren rammen naar een spits die heel hard kon rennen. Zij mochten niet naar voren lopen, hij mocht niet kaatsen, maar moest alleen maar sprints trekken als de bal door zijn maten hard in de hoeken werd geknald. Ik kreeg een hoop commentaar, onder meer van een voor mij bekende coach van de tegenstander, maar vooral van ouders, want we wonnen sneaky met 1-0 en daar hebben de toernooiwinnaars van toen het nu nog over. Mijn motto: ‘Voetbal is leuk, maar voetbal is nog leuker als je wint’. Ook met een laatste man ver achter de verdediging of in een sterk kuipje…

Had Japie Stam dit als trainer van Feyenoord gedaan, dan had ie de Kuip niet uit gehoeven en zondag met z’n kale hoofd fier omhoog in De Koel in Venlo gestaan. Het gaat om de punten, dan komt het plezier vanzelf. Andersom heb ik het nooit meegemaakt…

Uitleg bij de foto: gemaakt in stadion van VVV-Venlo, waar het paneeltje hing of hangt. Maar die eigenlijk in elke computerruimte van gezinnen met sportende kinderen zou moeten hangen….

Hup VVV, hup Volharding, hup DES, ja, ik heb zo mijn voorkeuren…

Ron