Blog: Zwarte bladzijde

Een van onze konijnen is plotsklaps overleden. Nina, de schattigste van de twee, begon onlangs op een woensdagavond enorm te rillen in haar luxe buitenverblijf en een paar uur later lag ze roerloos op de grond. Ze was pas 4,5 lentes jong…

Maar hoe vertel je je kinderen dat een van hun twee oogappeltjes is gehemeld? Het advies van een van de opa’s, ‘gooi haar maar gewoon stiekem in de kliko’, leek ons als ouders pedagogisch niet verantwoord. Ik vond Nina, morsdood en stokstijf, in het bijzijn van haar geliefde Bever, het ijzersterke Russische bergkonijn. Ik heb ze daarna meteen in het zicht op een mooie handdoek gelegd, nog voordat de kinderen naar beneden kwamen om naar het welzijn van haar te kijken. ‘Jongens, niet schrikken, maar Nina is helaas overleden’, was de voorzichtige boodschap die volgde. De een snikte, de ander brulde. “Maar een konijn dat ziek door het leven gaat en de hele tijd zielig aan één kant van zijn hok blijft zitten, dat wil je toch ook niet?”, vroeg ik aan ze. Nee, schudden ze verdrietig met hun hoofd. Het tranendal heeft een paar uurtjes geduurd, maar nadat we Nina een lokale maar oh zo indrukwekkende staatsbegrafenis hebben gegeven, ze heeft nu een eigen graf op een prominente plek in onze tuin, ging het leven weer gewoon door.

De vragen die we daarna van tantes kregen, waren veel moeilijker te beantwoorden. ‘Wanneer krijgen jullie een nieuw konijn?’ ‘Konijnen zijn groepsdieren, Bever krijgt toch wel een nieuw kameraadje?’ Nee, nee, en nog eens nee! Er komt geen nummer twee meer! Maar nummer één, onze witte en sympathieke Bever, wordt nu wel extra verwend. Zeker als hij zo zielig, met zijn neus tegen de afrastering van zijn immens grote hok gedrukt, naar buiten zit te staren. Hij vraag om extra aandacht, en die krijgt hij dan ook. Hij wordt vaker uitgelaten, krijgt meer en beter te eten en vaker bezoek dan voor de dood van zijn maatje. Hij krijgt genoeg voer, maar ik helaas niet meer. Want na vier hoofdstukken over de avonturen van Bever en Nina, alleen de namen zorgden al voor de nodige inspiratie, geschreven te hebben, stopt de beoogde vrolijke verhaallijn van het in de maak zijnde jeugdboek abrupt en pijnlijk met een hoofdstuk met een zwart randje. Gelukkig is de fantasie van de kinderen niet aangetast, en blijft Bever voor nieuwe verhaallijnen zorgen. En Nina? Die is uit ons oog, maar zeker niet uit ons hart. Misschien wordt die deugniet in het boek wel weer tot leven gewekt.

Wie weet…

 

Ron